Resonating Surfaces

Resonating Surfaces opent met twee doodsschreeuwen op het beeld van witte, bekraste 16 mm film. Op deze analoge drager van beeld waar nog geen beeld te zien is, geven vrouwenstemmen uit Alban Bergs opera’s Lulu en Wojzzeck via pure lichamelijke vibratie uiting aan het leven. Vervolgens stilte en zwart beeld. Vanuit dit duister verschijnen beelden van São Paulo; een zoekende, tastende beweging langs het oppervlak van een ongrijpbare stad, stilstaand bij ritmisch bewegende lichamen en verschillende personen portretterend. Onderwijl klinkt een zachte bijna zingende stem, en ook stemmen die losse woorden en herinneringen uitspreken. Parallel aan de beeldruimte vormen ze een intieme akoestische ruimte. Een vrouw begint te spreken en stem wordt tekst en taal. De beelden bewegen in hun eigen ritme naar het portret van de vrouw. Terwijl Suely Rolnik’s persoonlijke verhaal zich ontvouwt komt haar stem op de voorgrond en trekt het beeld zich terug in onderbelichte opnames van haar en overbelichte opnames van Parijs, om ruimte te geven aan haar stem als fysieke aanwezigheid en aan de beelden die haar verhaal oproepen.

Resonating Surfaces is een drievoudig portret, van een stad, een vrouw en van een levenshouding. Het persoonlijke verhaal van de Braziliaanse psychoanalytica Suely Rolnik speelt zich af in de periode van de dictatuur in Brazilië in de jaren zestig en het intellectueel bloeiende Parijs van de jaren zeventig rond Gilles Deleuze en Félix Guattari. De film is doorweven met verschillende thema’s: de relatie tot de ander en het andere, de verhouding tussen lichaam en macht, de stem, en uiteindelijk de micropolitiek van verlangen en verzet.

Resonating Surfaces won verschillende prijzen: Best Experimental Film op het Vila do Conde Film Festival (PT, 2006), Prix Marseille Espérance op het FID Marseille (FR, 2006) en de Fair Play Film & Video Award (DE, 2007).