Lightkeeping - for cinema

Nieuwsgierig naar de creatie van een nieuwe beeldkwaliteit, maakte Elias Heuninck een digitale camera. Een heel eenvoudige. In plaats van een complexe sensor te gebruiken om het hele beeld in een fractie van een seconde vast te leggen, bouwt hij het beeld pixel voor pixel op door één simpele meting per keer te doen. De camera begint bij de linkerbovenhoek en werkt zich een weg naar de rechterbenedenhoek, net zoals je deze tekst leest. Om de informatie voor elke positie te krijgen, schiet de camera een korte puls laserlicht naar het onderwerp en wacht tot de licht-echo terugkomt. Het kan zo de afstand bepalen tussen zichzelf en het object dat het licht weerkaatst. De verzamelde metingen laten nog niets herkenbaars zien. De gegevens moeten eerst worden vertaald om zichtbaar te worden als een afbeelding in grijstinten.
Met een belichtingstijd van vier dagen (tot vier weken) is het niet de meest praktische camera die er is, maar het stelt Elias in staat om direct te werken met de bouwstenen van de foto zelf. De resulterende beelden zijn van nature digitaal, maar de visuele gelijkenis met afdrukken uit de begindagen van de fotografie is treffend. Waar de conventionele camera een donkere kamer is die licht vangt, is deze camera meer een vuurtoren. Omdat elk punt in het beeld een afstandsmeting is, wordt het beeld een kaart.
De video is een slideshow van scènes en brieven. De brieven zijn geselecteerd uit een correspondentiearchief van William Henry Fox Talbot, een pionier op het gebied van negatief-positieve fotografie. De eerste experimenten met de Lightkeeping camera werden gedaan in en rond het huis, maar gaandeweg werden andere plekken gekozen, sommige vanwege hun visuele kwaliteit, andere vanwege hun verband met licht, tijd en de context van het archief.
Er is ook Lightkeeping – als installatie.