Black Box

Een eerste blik zou kunnen doen vermoeden dat Black Box zich op het beproefde terrein van de anti-cinema begeeft: de toeschouwer waagt zich door een donkere gang om in een ruimte te belanden met nauwelijks ontwaarbare bewegende beelden. Alleen met de grootste moeite kunnen we de vage contouren van een voortbewegende mensenmenigte onderscheiden: diepzwarte beelden van betogingen, manifestaties, optochten. Een ogenschijnlijke synthese van twee eerdere films: het gitzwarte Futur Antérieur (2007) en het thematisch verwante Altogether (2008). Black Box verenigt Asselberghs’ structurele en structuralistische bekommernissen met een politiek georiënteerde kritiek van wat ooit de ‘spektakelmaatschappij’ werd genoemd: zijn wantrouwen jegens de dominante beeldcultuur en mainstream media resulteert in deze installatie in een ‘anti-visueel’ statement.
De YouTube beelden die we te zien krijgen, vormen de stille getuigen van een ‘andere’ geschiedenis van het eerste decennium van de 21ste eeuw dan de inmiddels gestandaardiseerde versie, die van de ‘decade from hell’ die start op 11 september 2001. Asselberghs’ ‘noughties’ beginnen echter pas op 15 februari 2003, de dag waarop wereldwijd miljoenen mensen luidkeels op straat protesteerden tegen Operation Iraqi Freedom.
Black Box oogt een kroniek van de stille oorlog tussen twee supermachten: de publieke opinie enerzijds, en de VS anderzijds, die zich in hun blinde oorlogsretoriek krachtdadig gesteund wisten door de mainstream media. Dat dwingt ons met heel andere ogen naar haar beelden te kijken. Wat zo op het eerste zicht een vormloos, zwart ‘niets’ lijkt, krijgt onvermijdelijk de allure van een opportuniteit – een mogelijkheid om dat schandelijke hoofdstuk in onze recente geschiedenis enigszins te herschrijven. Want zoals de ‘slogan’ in de film ons bezweert: “Historical moments only assume a meaning once they are over. It all depends on what happens next. Once the storm has passed. After the party.”