DISSENT!

Screening van Waldheims Walzer (The Waldheim Waltz) gevolgd door een gesprek met Ruth Beckermann.

Wenen, 1986. In het stadscentrum scandeert een menigte “Waldheim nein, Waldheim nein!” Ruth Beckermann was één van de vele activisten die tevergeefs de verkiezing van Kurt Waldheim tot president van Oostenrijk probeerde te voorkomen. Meer dan dertig jaar later kijkt ze terug naar de opnames die ze toen zelf nam van de protestacties en de beelden die door de media werden uitgezonden om dit keerpunt in de Oostenrijkse politieke cultuur aan een messcherpe analyse te onderwerpen.
Waldheims Walzer ontwart het web van leugens en intriges dat zich spon rond voormalig VN secretaris-generaal Kurt Waldheim toen bleek dat hij al die tijd een onsmakelijk deel van zijn oorlogsverleden geheim had gehouden. Hoe luider de beschuldigingen vanuit het Joodse Wereldcongres weerklonken en hoe meer het internationale publiek zich tegen Waldheim kantte, hoe meer zich in Oostenrijk echter een aangroei aftekende van een Wij-gevoel met antisemitische ondertonen. Ondanks het feit dat een hele generatie de waarheid kende, werd een cultuur van zelfbedrog gecultiveerd die de Oostenrijkse bevolking een beeld van onschuld en slachtofferschap voorhield. Drie decennia later blijken deze gebeurtenissen niks van actualiteitswaarde te hebben ingeboet, wel integendeel: het bespelen van emoties, het creëren van vijandbeelden en de strijd om de interpretatie van feiten lijken vandaag tot het vaste arsenaal van menig politici te behoren. Zoals Ruth Beckermann zelf aangeeft: “In Waldheims Walzer probeer ik te analyseren wat er toen aan de hand was, iets dat ons vandaag, in tijden van Trump, Kurz & Strache en andere meesters van ‘alternative facts’, al te bekend voorkomt.”

Waldheims Walzer (The Waldheim Waltz), Ruth Beckermann, AT, 2018, kleur, 93’