DISSENT!

Een conversatie met Jacques Rancière.

Hoe kan cinema ons uitdagen om ons iets in te beelden dat anders is? Deze vraag houdt Jacques Rancière al bezig sinds hij werd gegrepen door de golf van cinefilie die Parijs in de jaren zestig overspoelde.
Hoe kan cinema worden gezien in relatie tot deze twee steeds veranderende en vervlochten landschappen, als een terrein van strijd dat de oorspronkelijke verantwoordelijkheid van de politiek draagt: de organisatie van afwijkende meningen? Hoe kunnen filmische arrangementen van verschijningen speelruimtes openen waar de consensuele orde van de dingen in twijfel kan worden getrokken en kan worden verplaatst? Hoe kunnen ze het gezond verstand op losse schroeven zetten dat een gevoel van realiteit voorstelt dat overeenkomt met wat al bekend is, met wat het niet anders dan kan zijn? Met andere woorden: hoe kan cinema de opkomst van fictie mogelijk maken?
Zou het meten van de veranderingen in de aard van cinematografische fictie en haar criteria -noodzakelijkheid, consistentie en geloofwaardigheid – in het licht van een torpide werkelijkheid die naar zeggen alle mogelijke ficties overtroeft, niet iets kunnen zeggen over de manier waarop we onze tijd begrijpen? Zou het kunnen dat, in tegenstelling tot diegenen die de heerschappij van het spektakel blijven betreuren en oproepen tot een weerwraak van het ‘echte’, het niet de ervaring van het reële is die afneemt, maar de mogelijkheid van fictie?
Tijdens dit Dissent! gesprek nemen we een selectie van recente films als uitgangspunt voor een verkenning van de mogelijke relaties tussen cinema, fictie en politiek, en de voortdurende onderhandelingen tussen werkelijkheid en schijn, tussen wat is en wat zou kunnen zijn.